BRONNEN
Aan de basis van narratief-gebaseerd leren/ narratief-gebaseerde reflectie ligt de narratieve ethiek: de theorie dat mensen door verhalen te delen, meer heelheid (‘wholeness’) ervaren. In narratieve ethiek gaat het om de wisselwerking tussen ethiek en de verhaalstructuur, die evident aanwezig is in literatuur, film en theater, waarin het menselijke leven wordt weerspiegeld. Door het menselijke leven te spiegelen aan bestaande verhalen krijg je meer grip op de context van acties, andere perspectieven in het krachtenveld, (de gevolgen van) keuzes, en de coherentie van het samenspel.
BRON
De eenheid van het menselijk leven is de eenheid van een narratieve zoektocht. Zoektochten mislukken soms, worden gefrustreerd, verlaten of verstrooid; en op al deze manieren kunnen ook mensenlevens mislukken. Maar de criteria voor succes of falen in een menselijk leven als geheel zijn de criteria voor succes of falen in een verteld of nog te vertellen zoektocht.
En die zoektocht is ‘naar het goede leven’ voor alle mensen.
Walter Fisher, met een citaat van Alasdair Macintyre’s After Virtue (1981) in Narration as a Human Communication Paradigm (1984)
Mensen zijn verhalenvertellers. Storytelling is een van de oudste en meest universele vormen van communicatie. Daarom stelde Fisher dat individuen hun sociale wereld op een narratieve manier benaderen en beslissingen nemen en handelen binnen dit narratieve raamwerk.
BRON
Verbeelding is de kracht van de ziel
Asait (2016)
Verbeeldingskracht stelt ons in staat om nieuwe ideeën, concepten en beelden te creëren, zelfs als ze niet direct gebaseerd zijn op de werkelijkheid. Deze creatieve kracht kan leiden tot innovatie, kunst, en het oplossen van problemen.
Onze verbeelding beïnvloedt hoe we de wereld om ons heen waarnemen en interpreteren. Het kan ons helpen om nieuwe mogelijkheden te zien en de werkelijkheid op een positievere manier te ervaren. Verbeelding helpt kennis toe te passen om problemen op te lossen en is van fundamenteel belang voor de integratie van ervaring en het leerproces.
De ziel wordt geassocieerd met intuïtie en ons diepste innerlijke zelf. Verbeeldingskracht is een instrument om in contact te komen met deze aspecten van de ziel en ze te gebruiken als inspiratie en richting. Zo kan verbeeldingskracht ons helpen om ons meer verbonden te voelen met onze innerlijke wereld, onze dromen en verlangens. Het kan ook een pad zijn naar zelfontdekking en persoonlijke groei.
Verbeeldingskracht is een essentiële kracht die ons innerlijke leven voedt en ons in staat stelt om te creëren, te ervaren en te groeien.
BRON
For any thing so over-done, is frõ the purpose of Playing, whose end both at the first and now, was and is, to hold as ‘twer the Mirrour vp to Nature; to shew Vertue her owne Feature, Scorne her owne Image, and the verie Age and Bodie of the Time, his forme and pressure.
Hamlet, 3.2
Toneelspelen is de realiteit verbeelden, alsof je de ‘natuur de spiegel voorhoudt’. In die spiegel zie je zowel de deugden als de ondeugden, die het gangbare perspectief van jouw tijd uitdagen. Met die woorden beschrijft Shakespeare’s Hamlet de kracht van de allegorie. Om je blikveld te verruimen, andermans visie te leren begrijpen, je bewust te worden van je eigen rol en kracht in het veel grotere krachtenveld van de wereld, waarin we werken en leven. Als je in de allegorische spiegel kijkt, zie je niet alleen jezelf, maar ook wat en wie er zich naast, boven, onder en achter je beweegt – en waartoe.
Op basis van haar proefschrift The little’o’th’earth, Shakespeare’s sustaining allegory (Universiteit Utrecht, 2015) ontwikkelde Iris Casteren van Cattenburch met collega Mike Duijn van de Erasmus Universiteit Rotterdam de methode ‘Shakespeare applied for sustainable decision-making’. Deze methode is vergelijkbaar met systemisch werk en bouwt voort op inzichten uit de onderwijskunde, met name theatergebaseerd leren (in het Learning Stage model [link toevoegen] past de methode in stage 3). ‘Shakespeare applied’ kan worden ingezet voor strategische teamsessies, organisatorische en maatschappelijke duurzaamheidsuitdagingen.
Zie ook casus Mainfreight.
BRON
De Learning History-methodologie van Kleiner & Roth (MIT, 1996) kan worden ingezet voor het in kaart brengen van leerervaringen van individuen, teams of organisaties. Door het verzamelen en analyseren van verhalen en ervaringen van betrokkenen ontstaat een completer beeld, waarop gezamenlijk kan worden gereflecteerd. Dat leidt tot meer gezamenlijk begrip en tot een steviger uitgangspunt voor het leren (van de organisatie) in de toekomst.
Wij zetten de Learning History-methodologie in bij uiteenlopende opdrachten, zoals evaluaties van bouw- of innovatieprojecten, als interventie voor organisatiecultuurvraagstukken, voor zowel overheden als bedrijfsleven.
De Learning History geeft mensen een stem. Die kunnen zij laten horen in een open en inclusieve omgeving, waarin mensen zich vrij voelen om hun verhalen te delen en waarin deze verhalen serieus genomen worden. Het stellen van de juiste (en verdiepende) vragen zijn van belang voor een relevante en zo breed mogelijke uitkomst. Deze uitkomst moet worden gedeeld met alle betrokken partijen voor een gezamenlijke reflectie en het formuleren van actiepunten om het leerproces te verbeteren. Voor de analyse zetten we instrumenten in als tijdlijnen, narratieve analyses (incl. het ‘2-kolommen narratief’), patroonherkenning, validatie en reflectie.
